با نزدیکی انتخابات نهمین دروه مجلس شورای اسلامی ایران، صحبتها و حرف و حدیثها برای شرکت یا عدم شرکت در آن بالا گرفته است.
آنچه این انتخابات را با انتخابات سایر دورهها متمایز کرده است اقدامات وحشیانه دولت و حکومت با مردم معترض به انتخابات و زندانی کردن دو نامزد انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 است . زندانیانی که آنها حتی اجازهی ملاقات با خانواده خود و یا نامه نگاری را ندارند ، حقوقی که حتی زندانیان خطرناک از آن بهرهمندند.
در این حال عدهای که ما آنان را با نام اصلاحطلب میشناسیم بر سر دو راهی قرار گرفتهاند.
اینان در حالی که یاران سابق خود را در بند میبینند ، طمع قدرت آنان را به شرکت در انتخابات وا میدارد و حکومت از آن به بهترین نحو استفاده میکند.
حکومت به این اصلاحطلبان هشدار داده که تنها راه عبور از فیلتر شورای نگهبان اعلام برائت از دو نامزد ریاست جمهوری در بند یعنی آقایان موسوی و کروبی و نیز اعلام برائت از مردمی است که در اعتراضات شرکت داشتند .
با این شرایط گفته شده در بالا آنان که خود را بیشتر به حکومت وابستهتر میبینند تا مردم ، با اعلام برائت از مردم هر روز به شورای نگهبان پیام میفرستند که خواهان ماندن در قدرتند و میخواهند در انتخابات شرکت کنند.
اما من خطاب به این اصلاحطلبان میگویم که سر خم کردن در مقابل انتخابات نمایشی حکومت فصل الخطاب من است و هر کس به هر شکل و هر نام که داشته اگر برای تایید انتخابات دروغین حکومت حرکت کند دیگر از مردم نیست و فرقی با احمدینژاد و خامنهای خونخوار ندارد.
اینان حتی گناهشان بیشتر است چرا که با این کار وجههی جنایات حکومت را مقبول جلوه میدهند و مردم معترض را خاطی و مجرم قلمداد میکنند. مردمی که همواره از اینان حمایت کردهاند.
اگر قرار بر این باشد که بین موسوی و کروبی در بند و این شیفتگان قدرت کسی را انتخاب کنم مطمئنا موسوی و کروبی انتخاب من خواهند بود.